-ne isen O'sun, hatırla... "yol senden, sanadır..." küratöryel açıklama : Erman Çobanoğlu’nun Simurg adlı çalışması, izleyicisini kadim mitlerden doğan bir varoluş anlatısının içine davet ediyor. Mitolojik kuş Simurg, bu eserde alışıldık figüratif görünümlerden ayrılarak; yılan, elma, embriyo, ve nefes gibi simgelerin birleşimiyle yeniden inşa ediliyor. Çobanoğlu, görsel bir mit yaratıyor — hem tanıdık hem de radikal biçimde kişisel. Kompozisyonda figürün merkezini saran yılan, yalnızca bilgiyi arzulayan bir dürtü değil; aynı zamanda Simurg’un kendisidir. Kuş ile yılanın birliği, doğa kültlerinin bilgeliğiyle semavi dinlerin düşmanlaştırdığı sembolleri birleştirerek çarpıcı bir sentez kurar: Bilgi hem ilahi hem yasaktır; hem özgürleştirici hem de dışlayıcıdır. Yılanın turuncu gagaya evrilerek kuşa dönüşmesi, Simurg’un dönüşüm ve evrim figürü olarak kendi içinde doğup yeniden yaratıldığını gösterir. Bu, bireyin içsel yolculuğunun bir metaforudur: Kendine dönmek, kendi özüne ulaşmak için geçmesi gereken yollar. Arka plandaki 7 mızrak, Simurg’un geçmesi gereken 7 vadiye gönderme yapar. Burada bireyin benliğiyle yüzleştiği içsel dönüşüm evreleri olarak somutlaşır. Ve bu mızraklar, dıştan değil içten çıkar: Dönüşüm, yalnızca kişinin kendi içinden gerçekleşebilir. Ortada yer alan ve formik olarak sarkmış bir memeye benzeyen yapı, aslında silüet şeklinde bir elmadır. Bu, hem yasak bilginin sembolü hem de arzu ve yönelimin öznesidir. Ancak burada elma dışsal bir cazibe nesnesi değil, insanın kendisinin şekillendirdiği bir yol işaretidir. Yani elmayı veren de isteyen de aslında kendidir. Bu, hatırlamanın alegorisidir.. Arka plan, su gibi akışkan ve doğurgan bir yüzeye sahiptir. Bu, Aden Bahçesi’ni —kayıp masumiyet alanını— ve aynı zamanda ana rahmindeki amniyotik sıvıyı imler. Yani bu eser, hem bir doğum öncesi hafıza hem de ruhun evi olan ilk alan üzerine bir düşünmedir. Doğduğumuz yere geri dönmek, hem mitolojik hem varoluşsal bir arayıştır burada. Son olarak yılanın burun deliğinden çıkması ve gaga ile yakalanması, bilgiye olan ihtiyacın nefes kadar temel olduğunu ve ulaşma çabasını vurgular. Bu, yalnızca bilişsel bir açlık değil, varoluşsal bir zorunluluktur. 150x100 boyutlarında olan bu çalışma oldukça katmanlı bir anlatım ve görsellik sunuyor.