Kimi bir kitabı açıp tekrar tekrar okumayı severdi.. Kimi hiç okumamayı.. Kimi resimlerine bakmayı.. Bense en derinleri görene kadar okurdum, Sindirerek okuyuşumdandır belki geriye dönüp bakmayışım.. Bittiğinde önce saygı duruşumu sunardım kapanan kapağa, her güne zihnimde yanacak bir sayfa adardım, öldürdükçe geçmişi bir adım daha yakındım bu güne, yarına ve özgürlüğüme..Oysa bende istemezdim böyle olmayı, hikayeleri gitmeler üzerine kurmayı.. Benden gidenlere karşılık hep bir gidişte bendendi sanki.. Yoldaşlarımdan öğrenmiştim gitmelerden doğmalar gelirdi, kendine doğardı insan.. Yeni kutusunda yeni rengi ile.. Okunmaya değecek olan ve bitmeyecek bir hikayeye uyanıştı bu.. Anlamlar düştüğünde gitmek sadece gitmekti çünkü.. Bin düşünce yerine bir eylem koymaktı gidebilmek.. Some liked to read a book over and over again. Some never read. Some only looked at the pictures. Me, I was reading until I could gaze deep into it. Maybe absorbing everything was the reason I never looked back. When a book finished, I would stand in silence for the closing cover, to every day I would a devote a page to be burned, as I killed the past I was closer to today, tomorrow and my freedom. In fact I did not ask to be like this, to build my stories on farewells. Against every departure away me, I was having a departure from myself. I learned it from my comrades every departure was bringing a rebirth, rebirth to oneself. In her new box with a new color. It was an awakening to a story worth reading and never ending. Because when the meanings disappeared, leaving was just plain leaving. Leaving was to create an action instead of thousands of thoughts